I.

Yazıyorum
Nedeni yok
Ben de bilmiyorum
Niye yazıyorum?
Kalemim de nazlanıyor
Yazmamak ister gibi
Anlıyorum

Dışarıda esen rüzgâr ruhumu okşuyor pamuk elleriyle
Ben sustukça susuyorum
Rüzgâr sarıyor ruhumu
Ve kavrulmuş dudaklarım
Susuyorum

Serçelerin tatlı nağmeleri yankılanıyor
Mevsim-i baharın tam ortasında
Kalemim beni ağlatmak istiyor
Ağlamıyorum

Yazıyorum
Nedeni yok
Güneşin istirahata çekilecek ışıkları
Son kez ziyaret ediyor çehremi
Annem geçiyor aklımdan
Annem
Kim bilir hangi derdin peşinde

Ellerimi uzatıyorum sonsuzluğa
Uzanamıyorum
Süzülüyor uçurumun kıyısında
Rüzgâr
Pamuk elleriyle ağır ağır
Terk ederken zamanı
Güneş
Son kırıntılarını da alıp
Götürüyor çehremden
Ruhum üşüyor
Ben üşüyorum

II.

Yazıyorum
Nedeni yok
Ben de bilmiyorum
Neye yazıyorum?

Umutlarım
Yaprak yaprak yeşeren umutlarım
Uzanır bir yâd el
Koparır yüreğimin Haliç’inden
Uzatır ellerini mağrip
Uslanır kalemim                                          
Kurtarır bu hâl içinden

Yazıyorum
Nedeni yok
Umarsızca akar zaman
Son oyununu oynar
Temaşada
Köhne bir cambaz
Ki gözler
Ziftten mührü yemiş gözler
Bakar Cennet yanılgısı
Maviliğine ufkun
Kaybolur
Göremezler


III.

Yazıyorum
Nedeni yok
Ben de bilmiyorum
Kime yazıyorum
Ki ne yazıyorum?

Bir dava
Yaratılmışın davası
İnsan
En ihtişamlı kızıllığına
Yanarken avuçlarımızda
Dünya
Türlü sancılara gebe

Hangi doğum sancısız olmuş ki?

Yazıyorum
Nedeni yok
Gecenin acımış deminden doğacak                                  
Bir güneş bekliyorum
Titrerim
Ayaz vurur bedenime
Saklambaç oynuyor çocuklar
İnsanlık seyretmede
Ruhum uymaz bu akse
Haykırır bir solukta
Ben geliyorum
Sobe


                                                                           Semender             

                                                                                                                                                                    乇.乃