I.
Yazıyorum
Nedeni
yok
Ben
de bilmiyorum
Niye
yazıyorum?
Kalemim
de nazlanıyor
Yazmamak
ister gibi
Anlıyorum
Dışarıda
esen rüzgâr ruhumu okşuyor pamuk elleriyle
Ben
sustukça susuyorum
Rüzgâr
sarıyor ruhumu
Ve
kavrulmuş dudaklarım
Susuyorum
Serçelerin
tatlı nağmeleri yankılanıyor
Mevsim-i
baharın tam ortasında
Kalemim
beni ağlatmak istiyor
Ağlamıyorum
Yazıyorum
Nedeni
yok
Güneşin
istirahata çekilecek ışıkları
Son
kez ziyaret ediyor çehremi
Annem
geçiyor aklımdan
Annem
Kim
bilir hangi derdin peşinde
Ellerimi
uzatıyorum sonsuzluğa
Uzanamıyorum
Süzülüyor
uçurumun kıyısında
Rüzgâr
Pamuk
elleriyle ağır ağır
Terk
ederken zamanı
Güneş
Son
kırıntılarını da alıp
Götürüyor
çehremden
Ruhum
üşüyor
Ben
üşüyorum
II.
Yazıyorum
Nedeni
yok
Ben
de bilmiyorum
Neye
yazıyorum?
Umutlarım
Yaprak
yaprak yeşeren umutlarım
Uzanır
bir yâd el
Koparır
yüreğimin Haliç’inden
Uzatır
ellerini mağrip
Uslanır
kalemim
Kurtarır
bu hâl içinden
Yazıyorum
Nedeni
yok
Umarsızca
akar zaman
Son
oyununu oynar
Temaşada
Köhne
bir cambaz
Ki
gözler
Ziftten
mührü yemiş gözler
Bakar
Cennet yanılgısı
Maviliğine
ufkun
Kaybolur
Göremezler
III.
Yazıyorum
Nedeni
yok
Ben
de bilmiyorum
Kime
yazıyorum
Ki
ne yazıyorum?
Bir
dava
Yaratılmışın
davası
İnsan
En
ihtişamlı kızıllığına
Yanarken
avuçlarımızda
Dünya
Türlü
sancılara gebe
Hangi
doğum sancısız olmuş ki?
Yazıyorum
Nedeni
yok
Gecenin
acımış deminden doğacak
Bir
güneş bekliyorum
Titrerim
Ayaz
vurur bedenime
Saklambaç
oynuyor çocuklar
İnsanlık
seyretmede
Ruhum
uymaz bu akse
Haykırır
bir solukta
Ben
geliyorum
Sobe
Semender
乇.乃