antidepresan


 

Bir anne ve çocuk piskiyatristi arasında geçen son derece kısa ama derinliği olan bir diyalog;

 

 

-Doktor Hanım bizim çocuk hiç durmuyor. Lafımızı hiç dinlemiyor. Beş dakika bile oturmuyor. Sürekli peşindeyiz. Acaba hiperaktif mi ?

 

-Doktor bir süre, etrafı incelemeye koyulan, her nesneyi merak edip dokunan çocuğa bakıp;

 

- Hiperaktif olabilir. (Çocuğa doğru seslenip) Adın ne senin?

 

Çocuk utanıp annesine sığınırken, annesi tarafından cevap vermesi için baskılanır.Bir süre annesinin arkasında kalıp, cevap vermek istemeyen çocuk ortamda bulunan oyuncakları ve nesneleri incelemeye döner. 

Adını söylemeyen çocuğun yerine annesi cevap verir.

 

Doktor bir süre daha hareketlerine baktığı çocuğun annesine bazı sorular sorup, önündeki formdan birkaç noktaya paraf işareti atar. Annenin verdiği cevaplar karşısında teşhisi koymuştur.

 

-Dikkat eksikliği ve hiperaktivite var biraz. Şimdi bir ilaç yazıyorum. Az dozla başlayıp gidişata göre devam ederiz. 1 ay sonra görüşelim.

 

Doktorun uzattığı reçete, adeta sihirli bir değnekmişte çocuğu hemen düzelecekmiş gibi hissederek ve gözleri parlayarak alan anne artık rahatlamıştır. Evine dönüp eşine, bak ben demiştim hiperaktif çıktı işte demeyi iple çekecekti.

 

Doktor Hanım ise benzer şekilde, benzer teşhisi koyup, benzer maddeli ilacı yazmaya devam edecekti.

 

…..

 

Günümüzde hemen hemen her gün bu tarz bir diyalogla, pek çok çocuğa dikkat eksikliği ve hiperaktivite başta olmak üzere, kaygı bozukluğu, otizm, asperger vb. birçok tanı koyularak ilaç başlatılıyor.

 

Tam da burada dikkatinizi çekmek istediğim bir nokta var? Verilen bu ilaçlar, çocuklara hiçbir test yapılmadan direk yazılıyor. 

Hap veya şurup formundaki ilaçların,  kalpten yahut başka bir şekilde reaksiyon geçirtip geçirtmeyeceği öncesinde test edilmesi gerekmez mi? 

Etken maddeler, ilaç formuna gelmeden önce zaten test edilip üzerinde çalışılmış maddeler gibi bir cevap açıkçası içimi rahatlatmıyor. 

Her çocuk özeldir diyen modern sistem savunucuları niçin, her çocuğun sağlık sistemi de biriciktir ve bir madde birine iyi gelirken diğerine zarar verebilir, çocuklarımızı ilaca boğmayalım demiyor?

 

Evet her çocuk özeldir bunda hemfikiriz. Peki ya bedensel ve ruhsal sağlıkları? 

 

Tanık olduğum bir anı; otizm, hiperaktivite ve dikkat eksikliği belirtileri gösteren bir çocuğa verilen ilaçtan beklenen şey o çocuğu sakinleştirmekken çocuk tam tersi bir şekilde gece yarısına kadar uyumadan evin içinde zıplamış, hatta zarar verebilecek nesnelerle ev halkına saldırmaya kalkmıştı. Anne baba çok zor yatıştırdıkları çocuktan, doktorun verdiği ilacı kesince çocuk eski normal hatta sakin haline geri dönmüştü. Yıllar sonra gittikleri başka bir doktor çocuğun bu hastalıklarla hiçbir şekilde alakası olmadığını verilen ilacın da ağır otizm belirtileri gösteren çocuklara verildiğini söylemişti.

Şimdi burada kimi sorumlu tutmak gerekir?

 

Şu an doktorların yazdığı 3 meşhur ilaç var: R, C, R…

 

Psikiyatriye giden hangi çocuğun annesine sorsam hep aynı ilaç isimleri veriliyor. Ya geçmişte kullanılmış ya da kullanılmaya devam ediyor. Nasıl, düzeldi mi biraz sorusuna ise cevap ise verilen cevap hep aynı. Düzelme yok fakat sakinleştiriyor. 

 

Bu ilaçların etken maddelerinden, metilfenidat, amfetamin gibi bazıları, çocukların boyunun uzamasına engel olurken bazıları ise bambaşka sağlık sorunlarına yol açıyor. Yapılan araştırmalar herkesin ulaşabileceği makalelerde mevcut. Ayrıca uzun yıllar boyunca antidepresan türü ilaçlara maruz kalmış çocuklarda bağımlılık oluştuğu gözlemleniyor.

 

Madem bu ilaçlar 10 dakikalık bir muayenede, çocuğu doğru düzgün gözlemlemeden yazılabilecek kadar kuvvetli, neden onca çocukta hiçbir düzelme olmuyor? Bunu sadece tıp bilimi değil, her bir bireyin düşünmesi gerekmez mi?

 

Çocuklarımızı, bu ülkenin genç nesillerini,  gelecekte ne tür bir etki bırakacağı belli olmayan adeta yasal, sevimli, küçük uyuşturuculara teslim ettiğimizi düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum bazen. İlaçsız nasıl yaşayacaklarını, nasıl ve ne ile mutlu olacaklarını biliyor mu kaygı bozukluğu yaşayan çocuklar? 

 

Bu yazı belki bir farkındalık oluşturur da bir aileye kendini, ebeveynliğini sorgulatıp, çocuğumun gerçekten bu ilaçlara mı yoksa aile sevgisi ve ilgisine mi ihtiyacı var dedirtir. Çocuğunuzun duygusal ihtiyaçları mı var yoksa bir düzine testten sonra gerçek bir hastalık tanısı ile ilaç başlamaya mı? 


NOT: Hayır, ilaç kullanımına karşı değilim. Gerçek hastalarda elbette kullanılmak zorunda. Sadece bu kadar çok ve hiçbir test yapılmadan ekmek dağıtır gibi ilaç dağıtılmasına karşıyım.